Παρατίθεται μία από καρδιάς αφήγηση μητέρας, μέλους του Σ.Ο.Ψ.Υ. Πάτρας, σε σχέση με την πορεία της ψυχικής διαταραχής που παρουσιάζει τα τελευταία 11 έτη ο γιος της...Διαφαίνεται η σημασία του υποστηρικτικού περιβάλλοντος σε συνδυασμό με το ρόλο των φορέων και των επαγγελματιών ψυχικής υγείας, στοιχεία που συμβάλλουν ευεργετικά στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των ψυχικών ασθενειών, μέσα στους κόλπους της οικογένειας.
"Η αρρώστια είναι σαν τον κλέφτη. Δε ξέρεις πότε θα σε επισκεφτεί. Την αρρώστια δεν τη διαλέγουμε.… Έτσι και στη δική μου περίπτωση αρρώστησε ο γιος μου το 2000. Ο γιατρός που επισκεφτήκαμε τότε, διέγνωσε ψύχωση. «Γιατρέ», τον ρώτησα, «θεραπεύεται;» και μου είπε ότι η αρρώστια αυτή είναι ισόβια και μη αναστρέψιμη. Τα είχα χάσει όλα. Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου και με πλάκωσε. Επειδή είχα μεγαλώσει σε χωριό, μου ήρθε η εικόνα του μουρλό-Παρασκευά, ενός νεαρού άνδρα τότε που περπατούσε ξυπόλητος μέσα στο καταμεσήμερο στη ζέστη του Αυγούστου μήνα. Εγώ σαν παιδί τρόμαζα και έτρεχα να κρυφτώ. «Αρνούμαι να έχω ένα παιδί και να είναι δημόσιος κίνδυνος», είπα στον εαυτό μου. «Εγώ το γέννησα, εγώ το μεγάλωσα και αν δεν καταφέρω να το κάνω να γίνει καλά θα το σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια και θα πέσω από την ταράτσα του σπιτιού μου να σκοτωθώ», είπα στη μάνα μου και σε ένα φίλο μου, το Δημήτρη, και τρόμαξαν.
Σκέφτηκα όμως ότι είμαι δυνατή…. Πιο δυνατή από την αρρώστια και θα τα καταφέρω να τη νικήσω. «Αυτό δεν είναι αρρώστια», είπα, «είναι κατάρα». Εάν υπάρχει κόλαση, εγώ τη ζούσα σε αυτήν τη ζωή. Με κατηγορούσε η μάνα μου, με κατηγορούσα όμως πρωτίστως εγώ, ότι τον είχα κακομάθει το Χρήστο. Ότι δεν του χαλούσα τα χατίρια και ότι τον είχα κάνει τεμπέλη. Σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να κλειδώνω τις πόρτες στο σπίτι μας, γιατί κανένα βράδυ ο Χρήστος θα μας σκότωνε. Μάλωνα με τον άντρα μου, ότι είναι αυτός υπεύθυνος για τα χάλια του Χρήστου, επειδή δεν του είχε βάλει όρια από μικρό. Όλη μου η ζωή ήταν μαύρη. Φόβος, θυμός, απόγνωση, απελπισία, ένταση, θλίψη, αδιέξοδο. «Μάνα δεν έχεις τρία παιδιά, έχεις μόνο δύο….», μου είπε μια μέρα ο γιος μου ο μικρός, «….ο Χρήστος είναι ζωντανός νεκρός, πάρε το απόφαση.»
Ο Χρήστος δεν έπινε τα φάρμακά του, τα πετούσε. Και εγώ για νοσηλεία δεν ήθελα ούτε να ακούσω. Έβαζα τα φάρμακα κρυφά μέσα στον καφέ, το χυμό, το γάλα και το φαγητό του παιδιού. Όταν ο Χρήστος έτρωγε και έπινε, έπαιρνε λίγο από το φάρμακο. Αν όμως δεν έτρωγε ή δεν έπινε, γιατί η φύση της αρρώστιας τον έκανε να μένει μέχρι και πέντε μέρες νηστικός, έμενε χωρίς φάρμακα. Εγώ είχα την εντύπωση ότι έκανα το καλύτερο για το Χρήστο. Είχα στήσει μια παγίδα για το Χρήστο, αλλά στην πραγματικότητα είχα πέσει εγώ μέσα σε αυτή.
Το 2008 έμαθα για το ΣΟΨΥ Πάτρας. «Τι είναι αυτό;» ρώτησα μια φίλη μου που μου το είπε. «Είναι ένας φιλικός και πολύ φιλόξενος χώρος όπου εκεί μαζεύονται και άλλοι γονείς, που τα παιδιά τους έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Εκεί υπάρχουν επίσης ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί που μπορούν να σου διδάξουν πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε τέτοιες περιπτώσεις». Αμέσως, χωρίς να χάσω ευκαιρία, πήρα τον άντρα μου και πήγαμε παρέα. Δε θα ξεχάσω την πρώτη μου εμπειρία, ότι όλοι αυτοί οι γονείς άγνωστοι μεταξύ τους χωρίς να γνωρίζονται, περιέγραφαν τα ίδια προβλήματα, λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι. Όταν ήρθε η σειρά μου να πω και εγώ το δικό μου πρόβλημα, άρχισα να περιγράφω τις δικές μου κινήσεις και τις υποστήριζα με τόση ένταση, γιατί πίστευα ότι είχα κάνει μεγάλο κατόρθωμα που είχα αφήσει το Χρήστο 7 χρόνια χωρίς νοσηλεία. Πεταγόμουν δε πάνω, λες και με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα και περίμενα από όλους να συμφωνήσουν με την τακτική μου και να συνυπογράψουν τις απόψεις μου. «Κυρία μου, πρέπει να κάνετε εισαγγελική εντολή. Το παιδί σας χρειάζεται βοήθεια», μου είπε ο ψυχίατρος. «Ο τρόπος που έχετε χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα είναι λάθος. Ο Χρήστος πρέπει να μάθει ότι είναι άρρωστος και εσείς αυτό δε μπορείτε να το κάνετε…» Προβληματίστηκα και σκέφτηκα ότι κάτι ξέρει ο γιατρός παραπάνω από εμένα. «7 χρόνια παλεύω μόνη μου και δεν το έχω καταφέρει. Μήπως πρέπει να τον ακούσω;».
Το επόμενο πρωί ξημερώθηκα έξω από το γραφείο του Εισαγγελέα. Ήταν γυναίκα και μου είπε «τι μάνα είσαι εσύ, που άφηνες το παιδί σου έτσι;» και θύμωσα μαζί της. Η διαδικασία όμως εξελίχθηκε και ο Χρήστος μπήκε στην κλινική. Κάθε φορά που με έπαιρνε τηλέφωνο και με κατηγορούσε για το τι μάνα ήμουν εγώ που τον έκλεισα στο ψυχιατρείο, λύγιζα και ήμουν έτοιμη να κάνω ανάκληση της εισαγγελικής και να τα παρατήσω. Πήγαινα στην ομάδα γονέων του ΣΟΨΥ Πάτρας και κοιτούσα την Ελένη στα μάτια. Είχαν τόση δύναμη, που όταν της έλεγα ότι έχω μετανιώσει και θέλω να τα παρατήσω, εκείνη μου φώναζε ότι εάν αγαπάω το παιδί μου, πρέπει να κάνω υπομονή και να το αφήσω στους γιατρούς για να κάνουν αυτοί τη δική τους δουλειά. Τα μάτια της είχαν τόση δύναμη όση εγώ χρειαζόμουν για να με σταματήσουνε.
Πέρασαν πέντε μήνες νοσηλείας και αφού ο γιατρός του άλλαξε πολλούς συνδυασμούς φαρμάκων, κατάφερε να τον φέρει σε μια καλή κατάσταση. Ο γιατρός είπε ότι έχει διπολική διαταραχή και όχι ψύχωση. Όταν ήρθαμε στο σπίτι σιγά-σιγά, καταφέραμε να βάλουμε το Χρήστο σε πρόγραμμα ψυχοθεραπείας και ψυχοεκπαίδευσης για δύο χρόνια σταθερά.
Εμείς όσο και να προσπαθούσαμε να πείσουμε το Χρήστο να αλλάξει πολλά πράγματα από την στάση του και από τη συμπεριφορά του δεν καταφέρναμε να του περάσουμε κανένα μήνυμα γιατί ήμαστε δεμένοι συναισθηματικά μαζί του. Αυτό ήταν δουλειά των ειδικών. Μου το έμαθαν πολύ καλά αυτό οι ομάδες ψυχοεκπαίδευσης του ΣΟΨΥ Πάτρας.
Διπολική Διαταραχή ή ψύχωση; Τώρα πια δεν έχει καμία σημασία. Μου αρκεί που ο Χρήστος είναι καλά γιατί γνωρίστηκε με την αρρώστια του, συμφιλιώθηκε μαζί της, είναι συνειδητοποιημένος, παίρνει μόνος του τα φάρμακά του και συνεργάζεται με το γιατρό του. Έχει τη δουλειά του, είναι λειτουργικός, κοινωνικοποιημένος, ικανός, άξιος, αυτόνομος, ανεξάρτητος, χρήσιμος και απαραίτητος.
Είμαι περήφανη γι’ αυτόν, καμαρώνω και κάνω όνειρα. Δεν ντρέπομαι πλέον να μιλήσω για την αρρώστια του. Όλα αυτά τα χρωστάω ασφαλώς στον Σύλλογο που ήταν δίπλα μου στην δύσκολη αυτή διαδρομή. Με βοήθησε στο να διαχειριστώ τα μέχρι τότε αρνητικά συναισθήματα μου. Ο φόβος έδωσε τη θέση του ελπίδα. Η απελπισία έγινε δύναμη. Η λύπη έγινε χαρά. Το σκοτάδι τόσων χρόνων έγινε φως και την απόγνωση την διαδέχτηκαν τα όνειρα".
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΣΙΜΠΟΥΚΗ
Μέλος του ΣΟΨΥ Πάτρας
Πηγή: www.thebest.gr
"Η αρρώστια είναι σαν τον κλέφτη. Δε ξέρεις πότε θα σε επισκεφτεί. Την αρρώστια δεν τη διαλέγουμε.… Έτσι και στη δική μου περίπτωση αρρώστησε ο γιος μου το 2000. Ο γιατρός που επισκεφτήκαμε τότε, διέγνωσε ψύχωση. «Γιατρέ», τον ρώτησα, «θεραπεύεται;» και μου είπε ότι η αρρώστια αυτή είναι ισόβια και μη αναστρέψιμη. Τα είχα χάσει όλα. Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου και με πλάκωσε. Επειδή είχα μεγαλώσει σε χωριό, μου ήρθε η εικόνα του μουρλό-Παρασκευά, ενός νεαρού άνδρα τότε που περπατούσε ξυπόλητος μέσα στο καταμεσήμερο στη ζέστη του Αυγούστου μήνα. Εγώ σαν παιδί τρόμαζα και έτρεχα να κρυφτώ. «Αρνούμαι να έχω ένα παιδί και να είναι δημόσιος κίνδυνος», είπα στον εαυτό μου. «Εγώ το γέννησα, εγώ το μεγάλωσα και αν δεν καταφέρω να το κάνω να γίνει καλά θα το σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια και θα πέσω από την ταράτσα του σπιτιού μου να σκοτωθώ», είπα στη μάνα μου και σε ένα φίλο μου, το Δημήτρη, και τρόμαξαν.
Σκέφτηκα όμως ότι είμαι δυνατή…. Πιο δυνατή από την αρρώστια και θα τα καταφέρω να τη νικήσω. «Αυτό δεν είναι αρρώστια», είπα, «είναι κατάρα». Εάν υπάρχει κόλαση, εγώ τη ζούσα σε αυτήν τη ζωή. Με κατηγορούσε η μάνα μου, με κατηγορούσα όμως πρωτίστως εγώ, ότι τον είχα κακομάθει το Χρήστο. Ότι δεν του χαλούσα τα χατίρια και ότι τον είχα κάνει τεμπέλη. Σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να κλειδώνω τις πόρτες στο σπίτι μας, γιατί κανένα βράδυ ο Χρήστος θα μας σκότωνε. Μάλωνα με τον άντρα μου, ότι είναι αυτός υπεύθυνος για τα χάλια του Χρήστου, επειδή δεν του είχε βάλει όρια από μικρό. Όλη μου η ζωή ήταν μαύρη. Φόβος, θυμός, απόγνωση, απελπισία, ένταση, θλίψη, αδιέξοδο. «Μάνα δεν έχεις τρία παιδιά, έχεις μόνο δύο….», μου είπε μια μέρα ο γιος μου ο μικρός, «….ο Χρήστος είναι ζωντανός νεκρός, πάρε το απόφαση.»
Ο Χρήστος δεν έπινε τα φάρμακά του, τα πετούσε. Και εγώ για νοσηλεία δεν ήθελα ούτε να ακούσω. Έβαζα τα φάρμακα κρυφά μέσα στον καφέ, το χυμό, το γάλα και το φαγητό του παιδιού. Όταν ο Χρήστος έτρωγε και έπινε, έπαιρνε λίγο από το φάρμακο. Αν όμως δεν έτρωγε ή δεν έπινε, γιατί η φύση της αρρώστιας τον έκανε να μένει μέχρι και πέντε μέρες νηστικός, έμενε χωρίς φάρμακα. Εγώ είχα την εντύπωση ότι έκανα το καλύτερο για το Χρήστο. Είχα στήσει μια παγίδα για το Χρήστο, αλλά στην πραγματικότητα είχα πέσει εγώ μέσα σε αυτή.
Το 2008 έμαθα για το ΣΟΨΥ Πάτρας. «Τι είναι αυτό;» ρώτησα μια φίλη μου που μου το είπε. «Είναι ένας φιλικός και πολύ φιλόξενος χώρος όπου εκεί μαζεύονται και άλλοι γονείς, που τα παιδιά τους έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Εκεί υπάρχουν επίσης ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί που μπορούν να σου διδάξουν πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε τέτοιες περιπτώσεις». Αμέσως, χωρίς να χάσω ευκαιρία, πήρα τον άντρα μου και πήγαμε παρέα. Δε θα ξεχάσω την πρώτη μου εμπειρία, ότι όλοι αυτοί οι γονείς άγνωστοι μεταξύ τους χωρίς να γνωρίζονται, περιέγραφαν τα ίδια προβλήματα, λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι. Όταν ήρθε η σειρά μου να πω και εγώ το δικό μου πρόβλημα, άρχισα να περιγράφω τις δικές μου κινήσεις και τις υποστήριζα με τόση ένταση, γιατί πίστευα ότι είχα κάνει μεγάλο κατόρθωμα που είχα αφήσει το Χρήστο 7 χρόνια χωρίς νοσηλεία. Πεταγόμουν δε πάνω, λες και με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα και περίμενα από όλους να συμφωνήσουν με την τακτική μου και να συνυπογράψουν τις απόψεις μου. «Κυρία μου, πρέπει να κάνετε εισαγγελική εντολή. Το παιδί σας χρειάζεται βοήθεια», μου είπε ο ψυχίατρος. «Ο τρόπος που έχετε χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα είναι λάθος. Ο Χρήστος πρέπει να μάθει ότι είναι άρρωστος και εσείς αυτό δε μπορείτε να το κάνετε…» Προβληματίστηκα και σκέφτηκα ότι κάτι ξέρει ο γιατρός παραπάνω από εμένα. «7 χρόνια παλεύω μόνη μου και δεν το έχω καταφέρει. Μήπως πρέπει να τον ακούσω;».
Το επόμενο πρωί ξημερώθηκα έξω από το γραφείο του Εισαγγελέα. Ήταν γυναίκα και μου είπε «τι μάνα είσαι εσύ, που άφηνες το παιδί σου έτσι;» και θύμωσα μαζί της. Η διαδικασία όμως εξελίχθηκε και ο Χρήστος μπήκε στην κλινική. Κάθε φορά που με έπαιρνε τηλέφωνο και με κατηγορούσε για το τι μάνα ήμουν εγώ που τον έκλεισα στο ψυχιατρείο, λύγιζα και ήμουν έτοιμη να κάνω ανάκληση της εισαγγελικής και να τα παρατήσω. Πήγαινα στην ομάδα γονέων του ΣΟΨΥ Πάτρας και κοιτούσα την Ελένη στα μάτια. Είχαν τόση δύναμη, που όταν της έλεγα ότι έχω μετανιώσει και θέλω να τα παρατήσω, εκείνη μου φώναζε ότι εάν αγαπάω το παιδί μου, πρέπει να κάνω υπομονή και να το αφήσω στους γιατρούς για να κάνουν αυτοί τη δική τους δουλειά. Τα μάτια της είχαν τόση δύναμη όση εγώ χρειαζόμουν για να με σταματήσουνε.
Πέρασαν πέντε μήνες νοσηλείας και αφού ο γιατρός του άλλαξε πολλούς συνδυασμούς φαρμάκων, κατάφερε να τον φέρει σε μια καλή κατάσταση. Ο γιατρός είπε ότι έχει διπολική διαταραχή και όχι ψύχωση. Όταν ήρθαμε στο σπίτι σιγά-σιγά, καταφέραμε να βάλουμε το Χρήστο σε πρόγραμμα ψυχοθεραπείας και ψυχοεκπαίδευσης για δύο χρόνια σταθερά.
Εμείς όσο και να προσπαθούσαμε να πείσουμε το Χρήστο να αλλάξει πολλά πράγματα από την στάση του και από τη συμπεριφορά του δεν καταφέρναμε να του περάσουμε κανένα μήνυμα γιατί ήμαστε δεμένοι συναισθηματικά μαζί του. Αυτό ήταν δουλειά των ειδικών. Μου το έμαθαν πολύ καλά αυτό οι ομάδες ψυχοεκπαίδευσης του ΣΟΨΥ Πάτρας.
Διπολική Διαταραχή ή ψύχωση; Τώρα πια δεν έχει καμία σημασία. Μου αρκεί που ο Χρήστος είναι καλά γιατί γνωρίστηκε με την αρρώστια του, συμφιλιώθηκε μαζί της, είναι συνειδητοποιημένος, παίρνει μόνος του τα φάρμακά του και συνεργάζεται με το γιατρό του. Έχει τη δουλειά του, είναι λειτουργικός, κοινωνικοποιημένος, ικανός, άξιος, αυτόνομος, ανεξάρτητος, χρήσιμος και απαραίτητος.
Είμαι περήφανη γι’ αυτόν, καμαρώνω και κάνω όνειρα. Δεν ντρέπομαι πλέον να μιλήσω για την αρρώστια του. Όλα αυτά τα χρωστάω ασφαλώς στον Σύλλογο που ήταν δίπλα μου στην δύσκολη αυτή διαδρομή. Με βοήθησε στο να διαχειριστώ τα μέχρι τότε αρνητικά συναισθήματα μου. Ο φόβος έδωσε τη θέση του ελπίδα. Η απελπισία έγινε δύναμη. Η λύπη έγινε χαρά. Το σκοτάδι τόσων χρόνων έγινε φως και την απόγνωση την διαδέχτηκαν τα όνειρα".
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΣΙΜΠΟΥΚΗ
Μέλος του ΣΟΨΥ Πάτρας
Πηγή: www.thebest.gr
Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε την κυρία Αναστασία Τσιμπούκη για την ειλικρίνια με την οποία μίλησε για ένα τόσο δύσκολο θέμα. Ελπίζω πραγματικά ο γιος της να συνεχίσει την καλή του πορεία και να παραμείνει σε όλη του την ζωή λειτουργικός. Και ελπίζω όλο και περισσότεροι άνθρωποι στο μέλλον να απευθύνονται σε ειδικους ψυχικής υγείας για να βοηθουν τα μέλη της οικογενειάς τους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ ΣΥΝΕΧΕΙΣΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή