Η Κεντρική Κοινωνική Υπηρεσία της ΚΛΙΜΑΚΑ, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της, υλοποιεί οργανωμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης σπουδαστών Κοινωνικής Εργασίας, σε συνεργασία με τα αντίστοιχα τμήματα του ΤΕΙ Αθήνας και του ΤΕΙ Πάτρας.
Θεωρούμε ότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η οπτική και η τοποθέτηση νέων ατόμων, μελλοντικών επαγγελματιών κοινωνικών λειτουργών, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από την πρακτική τους άσκηση σε μονάδες ψυχικής υγείας.
Παρατίθεται απόσπασμα εργασίας με θέμα τη δικαστική συμπαράσταση ψυχικά πασχόντων, στο οποίο η σπουδάστρια Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Πάτρας, Κωνσταντίνα Μαντζανά, καταγράφει την προσωπική της εκτίμηση:
"Η δικαστική συμπαράσταση είναι κατά τη γνώμη μου ένας νόμος αρκετά βοηθητικός προς τα ανήμπορα άτομα, όπως στην περίπτωση μας ψυχικά πασχόντων, αρκεί σε αυτή την εκπροσώπηση να μη γίνεται κατάχρηση της εξουσίας που έχει ο συμπαραστάτης.
Είναι λογικό άτομα με ψυχικές παθήσεις να μην μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά τους και γενικά τις υποθέσεις που τους αφορούν οπότε σαν πρώτη σκέψη φαίνεται βοηθητικό και χρήσιμο να υπάρχει δικαστικός συμπαραστάτης.
Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, οι νόμοι παραλείπουν κάποια πράγματα ενώ φαίνονται τόσο αυστηροί και απαιτούνται πολλές ενέργειες για τον ορισμό δικαστικού συμπαραστάτη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου δικαστικοί συμπαραστάτες ορίζονται μεν συγγενικά πρόσωπα όπως προβλέπει ο νόμος , όμως αυτά τα άτομα κάθε άλλο παρά ενδιαφέρον δείχνουν για τα άτομα που εκπροσωπούν. Εκμεταλλεύονται τα οικονομικά των ασθενών, δρουν ανενόχλητοι και προστατευμένοι από το νόμο δίχως να ωφελούνται οι ασθενείς και είναι πολύ πιθανόν να έχουν να συναντήσουν τα πρόσωπα που εκπροσωπούν ακόμα και χρόνια.
Ο ισχύοντας νόμος δεν τα προέβλεψε αυτά; Γιατί για κάποιους μικρόψυχους ανθρώπους δικαστική συμπαράσταση να σημαίνει ένα επιπλέον έσοδο στο δικό τους σπίτι; Το ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτά τα άτομα περνά αδιάφορο; Δεκάδες ρητορικά ερωτήματα θα μπορούσα να συντάξω προσπαθώντας να δείξω ότι οι νόμοι "κοιτούν" το τυπικό κομμάτι και σε ορισμένες περιπτώσεις χάνεται η ουσία...
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι σε αυτό το νομικό πλαίσιο θα πρότεινα να εισαχθούν μαρτυρίες από τα ιδρύματα που διαμένουν οι ασθενείς ως προς το ενδιαφέρον του συγγενικού προσώπου για τον ασθενή και τις ανάγκες του ασθενή μέσα στο ίδρυμα. Να ορίζεται τουλάχιστον νομικά ένα μηνιαίο ποσό για τα προσωπικά έξοδα του ασθενή και όχι αυτό να αφήνεται στην "καλοκαρδία" του κάθε δικαστικού συμπαραστάτη. Δικαστική συμπαράσταση για μένα θα πρέπει να εννοείται σαν βοήθεια και όχι σαν εκμετάλλευση με τη στήριξη του νόμου"!
Θεωρούμε ότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η οπτική και η τοποθέτηση νέων ατόμων, μελλοντικών επαγγελματιών κοινωνικών λειτουργών, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από την πρακτική τους άσκηση σε μονάδες ψυχικής υγείας.
Παρατίθεται απόσπασμα εργασίας με θέμα τη δικαστική συμπαράσταση ψυχικά πασχόντων, στο οποίο η σπουδάστρια Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Πάτρας, Κωνσταντίνα Μαντζανά, καταγράφει την προσωπική της εκτίμηση:
"Η δικαστική συμπαράσταση είναι κατά τη γνώμη μου ένας νόμος αρκετά βοηθητικός προς τα ανήμπορα άτομα, όπως στην περίπτωση μας ψυχικά πασχόντων, αρκεί σε αυτή την εκπροσώπηση να μη γίνεται κατάχρηση της εξουσίας που έχει ο συμπαραστάτης.
Είναι λογικό άτομα με ψυχικές παθήσεις να μην μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά τους και γενικά τις υποθέσεις που τους αφορούν οπότε σαν πρώτη σκέψη φαίνεται βοηθητικό και χρήσιμο να υπάρχει δικαστικός συμπαραστάτης.
Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, οι νόμοι παραλείπουν κάποια πράγματα ενώ φαίνονται τόσο αυστηροί και απαιτούνται πολλές ενέργειες για τον ορισμό δικαστικού συμπαραστάτη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου δικαστικοί συμπαραστάτες ορίζονται μεν συγγενικά πρόσωπα όπως προβλέπει ο νόμος , όμως αυτά τα άτομα κάθε άλλο παρά ενδιαφέρον δείχνουν για τα άτομα που εκπροσωπούν. Εκμεταλλεύονται τα οικονομικά των ασθενών, δρουν ανενόχλητοι και προστατευμένοι από το νόμο δίχως να ωφελούνται οι ασθενείς και είναι πολύ πιθανόν να έχουν να συναντήσουν τα πρόσωπα που εκπροσωπούν ακόμα και χρόνια.
Ο ισχύοντας νόμος δεν τα προέβλεψε αυτά; Γιατί για κάποιους μικρόψυχους ανθρώπους δικαστική συμπαράσταση να σημαίνει ένα επιπλέον έσοδο στο δικό τους σπίτι; Το ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτά τα άτομα περνά αδιάφορο; Δεκάδες ρητορικά ερωτήματα θα μπορούσα να συντάξω προσπαθώντας να δείξω ότι οι νόμοι "κοιτούν" το τυπικό κομμάτι και σε ορισμένες περιπτώσεις χάνεται η ουσία...
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι σε αυτό το νομικό πλαίσιο θα πρότεινα να εισαχθούν μαρτυρίες από τα ιδρύματα που διαμένουν οι ασθενείς ως προς το ενδιαφέρον του συγγενικού προσώπου για τον ασθενή και τις ανάγκες του ασθενή μέσα στο ίδρυμα. Να ορίζεται τουλάχιστον νομικά ένα μηνιαίο ποσό για τα προσωπικά έξοδα του ασθενή και όχι αυτό να αφήνεται στην "καλοκαρδία" του κάθε δικαστικού συμπαραστάτη. Δικαστική συμπαράσταση για μένα θα πρέπει να εννοείται σαν βοήθεια και όχι σαν εκμετάλλευση με τη στήριξη του νόμου"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου